پاستا را دیگر نمی‌پزم.
نه که ندانم چقدر آب می‌خواهد،
یا چقدر نمک باید در دل قابلمه ریخت.
نه…
فقط دیگر
کسی نیست که صدای قل‌قل آب را
با خنده‌اش قاطی کند.
آن روزها
تو پاستا را آرام می‌پختی
و من
آهسته عاشقت می‌شدم.
حالا قابلمه هم همان است، شعله هم، پنیر هم…
فقط تو نیستی
و طعم‌ها
بی‌تو
نه پخته‌اند
نه دلچسب.
اگر از زیر آوار موشک‌ها جان به در ببرم، اگر سایه‌ی مرگ از سرم بگذرد،باز
تو یونانی تو در زبان من یک واژه‌ای.اما در دل من،تمام اسطوره‌ای…تمام آن سرزمین گمشده‌ای
تو خاورمیانه‌ای…ویران،اما هنوز در قلبم مقدّس.دلت پر از آتش است،و هر بوسه‌اتجنگی تازه آغاز می‌کند.با
تمامی حقوق مادی و معنوی محفوظ است.
طراح و پشتیبان وبسایت: کتایون فرد