از کجا آمده‌ای؟ از پشت ابرها؟ باریدنت بهر چه بود؟کی غریب و آشنا شدی؟ گلایه‌ی کدام قلب شکسته‌ای؟من خود خط پایانم، خسته‌ام.پیراهنم خیس است؛ قطره بودم، اما حالا اقیانوس شدم.لعابی

انقدر دور نشو از من…دل این خانه با رفتن تو، بی‌صدا می‌لرزد.برگرد…نرو…بمان،حتی اگر سکوتمان، تا ماه قد بکشد. من هنوز همانم،با دستانی لرزان و دلی پُر…می‌خواهم برایت چای بگذارم.نعلبکی‌ات را

چه تقدیر دردناکی دارد گل…در دل تاریکی، بی‌هیاهو می‌شکفد، با تمام جانش، با تمام زیبایی‌ای که در وجود نحیفش نهفته است.اما همین که لبخندی کامل می‌زند، دستی بی‌رحم ساقه‌اش را

تو با آن چشمان زیبایت که حالا به مرگ آغشته‌اند ،تبدیل به چیزی شدی که جهان از آن می‌گریزد.اما من، برخلاف جهان، به سویت آمدم. نبضت خاموش است،اما قلب من

همه آمده‌اند برای مدتی کوتاه،و زمان را مثل چمدانی نصفه،با خود می‌کشند،نه بازش می‌کنند، نه می‌گذارند گوشه‌ی اتاق. گل‌فروش بلد است نپرسد.گل‌فروش گوشه‌ی خیابان، تنها کسی‌ست که می‌داند گلدان‌ها چقدر

تو یونانی تو در زبان من یک واژه‌ای.اما در دل من،تمام اسطوره‌ای…تمام آن سرزمین گمشده‌ای که هنوز بوی زیتون و گل و دریا می‌دهد. تو، با موهایی کمی خیس از

تو خاورمیانه‌ای…ویران،اما هنوز در قلبم مقدّس.دلت پر از آتش است،و هر بوسه‌اتجنگی تازه آغاز می‌کند.با این همه،من هر شب،با چفیه‌ای از خاطرات،میان مین‌های خاطرت قدم می‌زنمتا شاید روزیدر آغوشتیک وجب

پاستا را دیگر نمی‌پزم.نه که ندانم چقدر آب می‌خواهد،یا چقدر نمک باید در دل قابلمه ریخت.نه…فقط دیگرکسی نیست که صدای قل‌قل آب رابا خنده‌اش قاطی کند. آن روزهاتو پاستا را

خاک زاگرس را اگر بفشاری، ناله‌ای برمی‌خیزد که نه از زمین، که از استخوان هزاران سال رنج است. این خاک، دیگر خاک نیست؛ روایتی‌ست از اندوه مردمانی که زیستن را

تو مثل خاورمیانه‌ای؛زیبا و ویران،اما همیشه در آتش.صلح با تو رؤیاست،و عاشقی با تو،سرنوشتی خونین دارد.هر بار که نزدیکت می‌شوم،مرگ را در چشمانم می‌بینم،و چشم‌هایتسایه‌ای از جنگ با خود دارند.با

در هتلی که بوی تنهایی از دیوارهایش می‌بارید، نشسته بودم روبه‌روی او، در آخرین دیدارمان.نور مهتاب از پنجره‌، روی گونه‌های صورتی‌اش می‌افتاد و سکوت، مثل شامِ بد موقع، گلوی هر

صدای پنکه، چونان مرثیه‌ای بی‌کلام، در اتاقی نیمه‌تاریک می‌پیچد؛ آهنگی یکنواخت برای رنجی که زبان ندارد. تن، خیس از عرق، در گرمایی بی‌رحم می‌سوزد؛ گویی تب اندوهی پنهان، از درون

در دل دشتی بی‌انتها، صندلی‌ای تنها افتاده بود؛نه کسی بر آن نشسته، نه حتی سایه‌ای که دلش برای چوب‌های ترک‌خورده‌اش بسوزد.زمان در آن‌جا مرده بود…همان‌جایی که روزی دختری با پاهای

صدای تو هنوز در نوار کاست قدیمی‌ام گیر کرده…همان جمله‌های نیمه‌تمام، همان خنده‌هایی که بعد از تو دیگر هیچ‌کس نتوانست تکرارشان کند.هر بار پلی می‌کنم، انگار زخمی را دوباره باز

نی‌انبان بوشهری غمگین‌ می‌نواخت، به امید آنکه دریا دل به رحم آورد و معشوقش را بازگرداند.او هر روز با دلی شکسته می‌نواخت، به امید آنکه شاید صدای نی‌اش به دل

هر روز من پاییز است؛ برگ‌هایی که بی‌صدا می‌ریزند مثل دستان پاک تو که از دست رفت. سماورم سرد شده، مثل نگاهت، و گوش شنوا برای حرف‌هایم نمانده جز آینه‌ای

تو را نه با واژه می‌توان نوشت،نه با مرکب سیاه دفترهای کهنه…تو را باید بافت،چون فرشی نفیس که هر گره‌اش را دستی عاشق زده،با رنگ‌هایی که در آفتاب نگاهت ذوب

روزگاری بود که ما نه تقویم را می‌شناختیم، نه ساعت…زمان را با آمدن تو می‌فهمیدم؛با صدای پایت که بر خاک کوچه می‌دوید،و با برق چشم‌هایی که از پشت پرده‌ی خیال،

لب‌های دوخته‌امشبیه آخرین بوسه‌ای‌ستکه بر پیشانی‌ات زدموقتی نبضتمیان انگشتانمیخ زد. تو رفتی…و من ماندمبا دسته موی خیس تو که از باران بجا مانده ،کنار تختی که بوی تو راتا همیشه

گفتند ستاره‌ها نمی‌میرند…اما آن شب، او افتاد.بی‌صدا، بی‌نور، درست میان قلبم.نه آرزویی برآورده شد، نه نوری ماند در آسمان.فقط یک سکوت،یک خلا،و چشم‌هایی که هنوز به جایی خیره‌اند که دیگر